Artikelen

Voor mij staat een Indiaan in de spiegel. Hij zegt: jij bent mij. En ik ... ben Arabisch, sinds de allereerste zon, sinds het begin van de wereld. De Indiaan lijkt op mij. Zijn gezicht is mijn gezicht, zijn ogen zijn mijn ogen, zijn haar is mijn haar, zijn huidskleur is mijn huidskleur, en zijn glimlach is mijn verlegen glimlach! Een dromerige wind stak de oceanen over. Een verdwaalde golf ontspande aan de kust van Hadramaut, daar, waar mijn oude

Onlangs verscheen bij Bestelmijnboek,2023"Zoals een fiets op een eindeloos pad", de nieuwe bundel van Saeed Al-Gariri (1962, Hadhramaut, Zuid-Jemen). Het boek bevat 40 gedichten over de oorlog, de liefde, zijn verwarring over wat gaande is. Ze zijn vol weemoed en verlangen. Wanneer zal de dichter naar zijn geliefde land terugkeren? Hij is eenzaam en heeft heimwee. Zijn teksten over de wrede oorlog zijn aangrijpend. In een café langs de Amsterdamse grachten voelt hij zich kalm en denkt dan terug aan

Saeed Al-Gariri aan het Nederlands dagblad: ‘Ik denk niet dat we nog verder kunnen met elkaar.’ tweestatenoplossing Sinds de uitbraak van de oorlog zijn miljoenen Jemenieten op de vlucht geslagen. De Jemenitisch-Nederlandse schrijver Saeed al-Gariri is een van die vluchtelingen. Hij groeide op in de provincie Hadramaut. Acht jaar geleden kwam hij naar Nederland. ‘Ik hoop dat Saoedi-Arabië en de Houthi’s tot een bestand komen – ik ben licht positief.’ Veel van zijn vrienden en familie wonen nog in Jemen.

door Anke Manschot In 2014 vluchtte schrijver, dichter en hoogleraar Saeed Al-Gariri vanuit Jemen naar Nederland. Amsterdam werd zijn nieuwe woonplaats. Hoogleraar is hij niet meer, maar schrijven en dichten is nog steeds zijn grote passie. De oorlog in zijn vaderland gaat hem zeer aan het hart. ‘De Amsterdamse huizen die hun voeten in het water wassen, maken me gelukkig,’ schrijft Saeed al-Gariri (1962) op zijn website. Hierop staan mooie overpeinzingen, gedichten en literaire beschouwingen van deze in 2014 uit

Leven is leven. Tijd is tijd. Mensen zijn mensen. Maar er zijn twee mooie geliefden, die niet lijken op andere geliefden. Liefde bracht hen samen. De wereld van iedereen was groter dan hun dromen, kleiner dan hun harten. Ze droomden van een vergeten eilandje, Klein eiland maar groter dan de hele wereld. Ze zijn nu een mooie wereld voor familie en vrienden. Hun eigen wereld past bij hen. Met liefde kijken ze naar leven, tijd en mensen. Het vergeten eilandje

Ze gaan er nu allemaal doorheen Velen groeten u niet Ze najagen misschien hun dromen, geld, roem, lust en meer. Ik kom elke dag om te mediteren U staat met waardigheid als een god, alsof u alle mensen bent. Ik weet dat de weg naar geluk begint vanaf hier, waar u op staat, waar ik op zit als een verdwaald kind Ik luister naar u Ik denk aan uw geweldige vragen Ik geniet van uw woorden die voorbijgangers niet horen.

In oude zeemythen heeft de lucht haar poorten geopend, de djinn daalde dan neer op een rotsachtig schip, toen omhelsde de oceaan dit schip voor altijd. Dat was Socotra, een open ruimte van drakenbomen te veel bomen aan de voeten van bergen bovenop het toppunt van andere bergen als een woud van groene parasols. Daar is nog steeds een nieuw begin van de menselijkheid. Beeld: Abdulrahman Algabri

Link naar de website van  het project "Children of Yemen": the art of language – Children of Yemen

De tekst voor de asielzoeker schreef Van Vree samen samen met Saeed Al-Gariri   In de voorstelling staan een oudere vrouw, een asielzoeker en een verloren twintiger op het kantelpunt van leven en dood. De tijd lijkt stil te staan. WEG laat zien hoe de drie verschillende levens elkaar kruisen - levens die ogenschijnlijk weinig overeenkomst hebben, maar worden verbonden door een heimelijk verlangen naar de dood en besef van de kwetsbaarheid van het leven. De vrouw (Marlies Heuer) heeft

Sinds een paar maanden heeft Fatima dagelijks geschreven. Gisteren stuurde zij me een verhaal uit haar dagboek. Het ging over haar oorlogsjaren, vooral in de stad Aden in Zuid-Jemen. Ze vroeg me om commentaar en stelde als boektitel voor: “Bloemen en graven: de naoorlogse kogel is het gevaarlijkst”. Fatima denkt dat het geschrift belangrijk is. Zij zegt: “Je moet over de misdaden tegen de burgerbevolking vertellen, tijdens de oorlog én daarna. Soms is de vrede niet volledig; eigenlijk is er